حَدَّثَنَا ابْنُ كَثِيرٍ حَدَّثَنَا سُفْيَانُ عَنْ أَبِى إِسْحَاقَ عَنْ عَمْرِو بْنِ مَيْمُونٍ قَالَ قَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ
"كَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِيَّةِ لاَ يُفِيضُونَ حَتَّى يَرَوُا الشَّمْسَ عَلَى ثَبِيرٍ فَخَالَفَهُمُ النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم فَدَفَعَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ."

Bize İbn Kesîr, ona Süfyan, ona Ebu İshak, ona da Amr b. Meymun'un rivayet ettiğine göre Ömer b. el-Hattab (ra) şöyle demiştir:
"Cahiliye döneminde halk, Sebir dağı üzerine güneşin doğduğunu görünceye kadar (Müzdelife'den) dağılmazlardı. Hz. Peygamber (sav) onlara muhalefet ederek güneş doğmadan önce oradan ayrıldı."

Açıklama: Sebîr; Müzdelife’de bir dağ adıdır. Mekke’nin büyük dağlarından biridir. Mina’ya giderken sol tarafta kalır. Müşrikler, ancak güneş doğduktan sonra Müzdelife’den dağılırlardı. Bir an önce dağılmak için de güneşin doğmasını sabırsızlıkla beklerler, hatta; “Ey Sebîr dağı, artık ağar ki, gidip kurbanlarımızı keselim” diye söylenirlerdi. Hz. Peygamber, genellikle gayri müslimlerin âdetlerine muhalefet ederdi. Bunun pek çok örneği vardır. İşte burada da müşriklere muhalefet ediyor ve Müzdelife’den, güneş doğmadan, ama fecr-i sadıktan sonra ayrılıyordu; Kasvâ adlı devesine biner, Meş’ar-i Haram’a gelir, kıbleye döner, Allah’a dua eder, tekbir-tehlil getirir, ufukta sarılık iyice kendini gösterinceye kadar vakfe yapar, sonra da güneş doğmadan orayı terk ederdi. Özürsüz Müzdelife vakfesini terk edenin ceza olarak bir kurban kesmesi gerekir.

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Menâsik 65, /452