حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ، عَنْ عَوْفٍ، عَنْ خَالِدٍ الرَّبَعِيِّ قَالَ: كَانَ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ رَجُلٌ، وَكَانَ مَغْمُورًا فِي الْعِلْمِ، وَإِنَّهُ ابْتَدَعَ بِدْعَةً، فَدَعَا النَّاسَ فَاتَّبَعُوهُ، وَإِنَّهُ تَذَكَّرَ ذَاتَ لَيْلَةٍ فَقَالَ: هَبْ أَنَّ هَؤُلَاءِ النَّاسَ لَا يَعْلَمُونَ مَا ابْتَدَعْتُ، أَلَيْسَ اللهُ قَدْ عَلِمَ مَا ابْتَدَعْتُ؟ قَالَ: فَبَلَغَ مِنْ تَوْبَتِهِ أَنْ حَرَّقَ تَرْقُوَتَهُ، وَجَعَلَ فِيهَا سِلْسِلَةً، وَرَبَطَهَا بِسَارِيَةٍ مِنْ سَوَارِي الْمَسْجِدِ، وَقَالَ: لَا أَنْزِعُهَا حَتَّى يُتَابَ عَلَيَّ. قَالَ: فَأَوْحَى اللهُ إِلَى نَبِيٍّ مِنْ أَنْبِيَاءِ بَنِي إِسْرَائِيلَ – وَكَانَ لَا يُسْتَنْكَرُ الْوَحْيُ – أَنْ قُلْ لِفُلَانٍ: لَوْ أَنَّ ذَنْبَكَ كَانَ فِيمَا بَيْنِي وَبَيْنَكَ لَغَفَرْتُهُ لَكَ، وَلَكِنْ كَيْفَ بِمَنْ أَضْلَلْتَ مِنْ عِبَادِي فَدَخَلُوا النَّارَ؟

Bize Ebu Usâme, ona Avf, ona da Hâlid er-Rabiî şöyle demiştir:

"İsrâiloğulları içinde ilimde şöhret bulmamış bir adam bir bidat (dinde olmayan bir iş) ortaya koydu, sonra insanları ona uymaya çağırdı, onlar da kendisine uydular. Derken bir gece adam kendi kendine düşündü ve şöyle dedi: Diyelim ki bu insanlar benim uydurduğum şeyi bilmiyorlar, peki Allah benim uydurduğumu bilmez mi? Sonra adam o kadar pişman oldu ki pişmanlığından dolayı köprücük kemiğini dağladı, oraya bir zincir yerleştirip zinciri de mescidin direklerinden birine bağladı ve 'Allah benim tevbemi kabul edinceye kadar bunu çıkarmayacağım' dedi. Bunun üzerine Allah, İsrail oğullarından bir peygambere vahyedip - o zaman vahyin gelmesi yadırganmazdı- 'falanca kişiye şöyle söyle' diye emir buyurdu: Eğer günahın sadece benimle senin aranda olsaydı, onu sana mutlaka bağışlardım. Fakat sen, kullarımdan birçoğunu saptırdın, onlar da cehenneme girdiler. Peki onların hali ne olacak?"

---

• İbn Ebî Şeybe Musannef-i İbn Ebû Şeybe Zühd 36313, 19/359