حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ مُسْهِرٍ، عَنْ أَبِي حَيَّانَ ، عَنْ أَبِيهِ قَالَ : الْتَقَى عَبْدُ اللهِ بْنُ عَمْرٍو ، وَابْنُ عُمَرَ فَانْتَجَيَا بَيْنَهُمَا ، ثُمَّ انْصَرَفَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا إلَى أَصْحَابِهِ فَانْصَرَفَ ابْنُ عُمَرَ وَهُوَ يَبْكِي ، فَقَالُوا لَهُ : مَا يُبْكِيك ؟ قَالَ : أَبْكَانِي الَّذِي زَعَمَ هَذَا ، أَنَّهُ سَمِعَهُ مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ أَحَدٌ فِي قَلْبِهِ مِثْقَالُ حَبَّةِ خَرْدَلٍ مِنْ كِبْرٍ.

Bize Ali b. Müshir, ona Ebu Hayyân, ona da babası (Saîd b. Hayyân) şöyle demiştir:

Abdullah b. Amr ile Abdullah b. Ömer bir araya gelip aralarında konuştular. Sonra her biri kendi arkadaşlarının yanına döndü. İbn Ömer ağlayarak gelmişti. 'Neden ağlıyorsun' diye sordular, o da şu cevabı verdi: Şu adamın söylediği sözler beni ağlattı. Rasulullah’ın (sav) şöyle dediğini duymuş:

"Kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan kimse cennete giremez."

• İbn Ebî Şeybe Musannef-i İbn Ebû Şeybe Edeb 27113, 13/536