حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مَنِيعٍ حَدَّثَنَا مُعَاوِيَةُ بْنُ عَمْرٍو الأَزْدِىُّ حَدَّثَنَا زَائِدَةُ عَنْ بَيَانٍ عَنْ قَيْسِ بْنِ أَبِى حَازِمٍ عَنْ جَرِيرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ . قَالَ مَا حَجَبَنِى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم مُنْذُ أَسْلَمْتُ وَلاَ رَآنِى إِلاَّ ضَحِكَ . قَالَ هَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ .

Bize Ahmed b. Menî' (el-Beğavî), ona Muaviye b. Amr el-Ezdî, ona Zâide (b. Kudame), ona Beyan (b. Bişr), ona da Kays b. Ebu Hazim'in (el-Becelî) naklettiğine göre Cerir b. Abdullah (el-Becelî) şöyle demiştir:
"Müslüman olduğum günden beri Rasulullah (sav) beni kapıdan çevirmedi. Beni her gördüğünde mutlaka gülümserdi."
Tirmizî dedi ki: "Bu hadis hasen-sahihtir."

• Tirmizî Sünen-i Tirmizî Menâkıb 41, 5/678