حَدَّثَنَا مُسْلِمُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ زَيْدٍ حَدَّثَنَا شَيْبَةُ بْنُ هِشَامٍ الرَّاسِبِىُّ وَكَثِيرُ بْنُ مَعْدَانَ قَالاَ : سَأَلْنَا سَالِمَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ عَنِ الرَّجُلِ يُوصِى فِى غَيْرِ قَرَابَتِهِ. فَقَالَ سَالِمٌ : هِىَ حَيْثُ جَعَلَهَا. قَالَ فَقُلْنَا : إِنَّ الْحَسَنَ يَقُولُ يُرَدُّ عَلَى الأَقْرَبِينَ. فَأَنْكَرَ ذَلِكَ وَقَالَ قَوْلاً شَدِيداً.

Bize Müslim b. İbrahim, ona Hammad b. Zeyd, ona da Şeybe b. Hişam er-Rasibi ve Kesir b. Ma'dan şöyle rivayet etmişlerdir: Biz Salim b. Abdullah'a, akrabalarından başkasına vasiyet eden adamın durumunu sorduk. O da 'bu (vasiyet), onun vasiyet ettiği yere (ait olur!)' diye cevap verdi. O zaman biz, "Hasan '(bu vasiyet adamın) en yakınlarına iade edilir' diyor" dedik de, O bunu hoş karşılamadı ve ağır bir söz söyledi (onu bu görüşünden dolayı eleştirdi)."

• Dârimî Sünen-i Dârimî Vesâyâ 31, 4/2066