أَخْبَرَنَاهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْحَافِظُ أَخْبَرَنِى عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الْحَسَنِ الْقَاضِى حَدَّثَنَا الْحَارِثُ بْنُ أَبِى أُسَامَةَ حَدَّثَنَا رَوْحُ بْنُ عِبَادَةَ حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ حَسَّانَ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ عَنْ نَافِعٍ عَنِ ابْنِ عُمَرَ : أَنَّهُ كَانَ لاَ يُوَقِّتُ فِى الْمَسْحِ عَلَى الْخُفَّيْنِ وَقْتًا. وَبِمَعْنَاهُ رَوَاهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ رَجَاءٍ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ ، وَقَدْ رُوِّينَا عَنْ عُمَرَ وَعَلِىٍّ وَعَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ وَعَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ التَّوْقِيتَ ، وَقَوْلُهُمْ يُوَافِقُ السُّنَّةَ الَّتِى هِىَ أَشْهَرُ وَأَكْثَرُ. وَالأَصْلُ وُجُوبُ غُسْلِ الرِّجْلَيْنِ فَالْمَصِيرُ إِلَيْهِ أَوْلَى وَبِاللَّهِ التَّوْفِيقُ. قَالَ أَبُو عَلِىٍّ الزَّعْفَرَانِىُّ : رَجَعَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الشَّافِعِىُّ إِلَى التَّوْقِيتِ فِى الْمَسْحِ عِنْدَنَا بِبَغْدَادَ قَبْلَ أَنْ يَخْرُجَ مِنْهَا.

Bize Muhammed b. Abdullah el-Hafız, ona Abdullah b. el-Hasan el-Kadî, ona el-Hâris b. Ebî Üsâme, ona Ravh b. Ubâde, ona Hişâm b. Hassân, ona Ubeydullah b. Ömer, ona da Nâfi’in rivayet ettiğine göre; İbn Ömer, mestler üzerine meshetmek konusunda herhangi bir vakit koymazdı.
Aynı manada bir rivayeti Abdullah b. Recâ, Ubeydullah’dan, o da İbn Ömer’den nakleder. Hz. Ömer, Hz. Ali, Abdullah b. Mes’ûd ve Abdullah b. Abbas’ın meshetmek konusunda zaman sınırlaması yaptıkları bize rivayet edilmiştir. Onların görüşleri meşhur olan sünnete ve daha çok olan rivayete uygun düşmektedir. Bu konuda asıl olan, ayakların yıkanması gerektiğidir. Bu görüşe uymak daha evladır. Başarıya ulaştıran sadece Allah’tır.
Ebû Ali ez-Za’ferânî şöyle dedi: Ebû Abdullah eş-Şâfiî Bağdat’ta iken, henüz oradan çıkmadan, meshetmek konusunda vakit sınırlaması gerektiği görüşüne dönmüştü.

---

• Beyhakî Sünen-i Kebir Tahâret 1347, 2/332