حَدَّثَنَا النُّفَيْلِىُّ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ - يَعْنِى ابْنَ مُحَمَّدٍ - أَخْبَرَنِى رَبِيعَةُ بْنُ أَبِى عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ بِلاَلِ بْنِ الْحَارِثِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَسْخُ الْحَجِّ لَنَا خَاصَّةً أَوْ لِمَنْ بَعْدَنَا قَالَ
"بَلْ لَكُمْ خَاصَّةً."

Bize en-Nüfeyl, ona Abdülaziz b. Muhammed, ona Rabî'a b. Ebu Abdurrahman, ona Haris b. Bilâl, ona da babası rivayet etmiştir: Ey Allah'ın Rasulü, haccı feshederek umreye çevirmek sadece bize mi mahsustur, yoksa bizden sonrakiler için de geçerli midir? diye sordum.
"Hayır! Sadece bize mahsustur," buyurdu.

Açıklama: Şâfiî, Mâlikî ve Hanefî fukahasının büyük ekseriyetine göre, niyet edilen bir haccı feshedip umreye çevirmek câiz değildir. Bu sadece Vedâ haccına katılan sahabeye mahsus bir ruhsat idi. Gayesi de hac aylarında umre yapmanın câiz olmadığı yolundaki cahiliye inancını yıkmaktı. Sadece Ahmed b. Hanbel, bu ruhsatın kıyâmete kadar geçerli olduğunu söyler. Bu hadisin ravilerinden el-Hâris b. Bilâl, meçhuldür. Ahmed b. Hanbel de bu isnâdın marûf olmadığını söylemektedir.

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Menâsik 25, /423