حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ بْنُ عُمَرَ أَخْبَرَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ مُوسَى أَخْبَرَنَا ابْنُ أَبِى زَائِدَةَ عَنْ مُجَالِدٍ عَنْ عَامِرٍ - يَعْنِى الشَّعْبِىَّ - عَنْ عَامِرِ بْنِ شَهْرٍ قَالَ: "كُنْتُ عِنْدَ النَّجَاشِىِّ فَقَرَأَ ابْنٌ لَهُ آيَةً مِنَ الإِنْجِيلِ فَضَحِكْتُ فَقَالَ: أَتَضْحَكُ مِنْ كَلاَمِ اللَّهِ."

Bize İsmail b. Ömer, ona İbrahim b. Musa, ona İbn Ebu Zâide, ona Mücalid, ona Amir (Şa'bî), ona da Amir b. Şehr şöyle demiştir:

Ben (Habeşistan kralı) Necaşi'nin yanında idim. Oğlu İncil'den bir ayet okudu da ben güldüm. Bunun üzerine (Necaşi bana) “sen Yüce Allah'ın sözüne gülüyor musun?” dedi.

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Sünne 22, /1080