وَحَدَّثَنِى حَرْمَلَةُ بْنُ يَحْيَى التُّجِيبِىُّ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ وَهْبٍ أَخْبَرَنِى أُسَامَةُ أَنَّ يَعْقُوبَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِى طَلْحَةَ الأَنْصَارِىَّ حَدَّثَهُ أَنَّهُ سَمِعَ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ يَقُولُ:
"جِئْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَوْمًا، فَوَجَدْتُهُ جَالِسًا مَعَ أَصْحَابِهِ يُحَدِّثُهُمْ. وَقَدْ عَصَّبَ بَطْنَهُ بِعِصَابَةٍ - قَالَ أُسَامَةُ وَأَنَا أَشُكُّ - عَلَى حَجَرٍ. فَقُلْتُ لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ: ’لِمَ عَصَّبَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم بَطْنَهُ؟’ فَقَالُوا: ’مِنَ الْجُوعِ’. فَذَهَبْتُ إِلَى أَبِى طَلْحَةَ، وَهُوَ زَوْجُ أُمِّ سُلَيْمٍ بِنْتِ مِلْحَانَ، فَقُلْتُ: ’يَا أَبَتَاهُ، قَدْ رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم عَصَّبَ بَطْنَهُ بِعِصَابَةٍ، فَسَأَلْتُ بَعْضَ أَصْحَابِهِ، فَقَالُوا: ’مِنَ الْجُوعِ.’ فَدَخَلَ أَبُو طَلْحَةَ عَلَى أُمِّى فَقَالَ: ’هَلْ مِنْ شَىْءٍ؟’ فَقَالَتْ: ’نَعَمْ، عِنْدِى كِسَرٌ مِنْ خُبْزٍ وَتَمَرَاتٌ. فَإِنْ جَاءَنَا رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَحْدَهُ أَشْبَعْنَاهُ. وَإِنْ جَاءَ آخَرُ مَعَهُ قَلَّ عَنْهُمْ’." ثُمَّ ذَكَرَ سَائِرَ الْحَدِيثِ بِقِصَّتِهِ
"بَعَثَنِى أَبُو طَلْحَةَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم لأَدْعُوَهُ وَقَدْ جَعَلَ طَعَامًا. - قَالَ - فَأَقْبَلْتُ وَرَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم مَعَ النَّاسِ. فَنَظَرَ إِلَىَّ، فَاسْتَحْيَيْتُ، فَقُلْتُ: ’أَجِبْ أَبَا طَلْحَةَ.’ فَقَالَ لِلنَّاسِ ’قُومُوا.’ فَقَالَ أَبُو طَلْحَةَ: ’يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنَّمَا صَنَعْتُ لَكَ شَيْئًا. - قَالَ - فَمَسَّهَا رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم، وَدَعَا فِيهَا بِالْبَرَكَةِ، ثُمَّ قَالَ: ’أَدْخِلْ نَفَرًا مِنْ أَصْحَابِى عَشَرَةً.’ وَقَالَ: ’كُلُوا.’ وَأَخْرَجَ لَهُمْ شَيْئًا مِنْ بَيْنِ أَصَابِعِهِ فَأَكَلُوا حَتَّى شَبِعُوا فَخَرَجُوا فَقَالَ: ’أَدْخِلْ عَشَرَةً.’ فَأَكَلُوا، حَتَّى شَبِعُوا. فَمَا زَالَ يُدْخِلُ عَشَرَةً وَيُخْرِجُ عَشَرَةً حَتَّى لَمْ يَبْقَ مِنْهُمْ أَحَدٌ إِلاَّ دَخَلَ فَأَكَلَ حَتَّى شَبِعَ، ثُمَّ هَيَّأَهَا، فَإِذَا هِىَ مِثْلُهَا حِينَ أَكَلُوا مِنْهَا."

Bize Harmele b. Yahya et-Tücîbî, ona Abdullah b. Vehb, ona Üsame, ona Yakub b. Abdullah b. Ebu Talha el-Ensarî, ona Enes b. Malik (ra) şöyle rivayet etmiştir:
"Bir gün Rasulullah'ın (sav) huzuruna gitmiştim. Ashabıyla birlikte oturmuş onlara bir şeyler anlatıyordu. Karına, taş üzerine -Üsame bunda şüphe ediyorum demiştir-, bir sargı sarmıştı. Ashabından bazılarına:'Allah Elçisi (sav) karnını niçin sarmış?' diye sordum. 'Açlıktan' olduğunu söylediler. Bunun üzerine (annem) Ümmü Süleym bt. Milhan'ın kocası olan (üvey babam) Ebu Talha'nın yanına vardım ve ona: 'Ey babacığım, Rasulullah'ın karnına bir şey sardığını gördüm. Ashabına sordum. Açlıktan olduğunu söylediler' dedim. Ebu Talha annemin yanına geldi ve: 'Evde yiyecek bir şey var mı?' diye sordu. Annem: 'Evet, biraz ekmek kırıntısı ve birkaç hurma var. Sadece Rasulullah (sav) gelirse onu doyurabiliriz. Ama onunla başkası da gelirse yiyeceğimiz yetmez' dedi." Ravi (bundan sonra) kıssanın geri kalanını da anlattı.
"(Üvey babam) Ebu Talha beni Rasulullah'ı yemeğe davet etmem için gönderdi. Yanına vardığımda etrafında insanlarla birlikteydi. Rasulullah (sav) bana bakınca utandım ve 'Ebu Talha sizi davet ediyor' deyiverdim. Hz. Peygamber (sav) yanındakilere: 'Haydi kalkın, gidelim' buyurdu. Ebu Talha: 'Ey Allah'ın Rasulü! Ancak size yetecek kadar yemek yapmıştık' deyince, Rasulullah (sav) elini yemeğin üstüne dokundurdu ve bereketlenmesi için dua etti. Ardından Ebu Talha'ya: 'Ashabımdan on kişiyi içeri al' buyurdu. Onlara parmaklarının arasından yemek çıkardı. Doyana kadar yediler ve evden çıktılar. Sonra: 'On kişi daha çağır' buyurdu. Onlar da doyana kadar yediler. Nihayetinde içeri girip doymuş olarak çıkan kimse kalmayıncaya kadar, her seferinde on kişi girmeye ve çıkmaya devam etti. En sonunda Ebu Talha sofrayı hazırlamaya gidince onun ilk hazırladığı gibi olduğunu (hiç eksilmediğini) gördü."

• Müslim Sahîh-i Müslim Eşribe 5323, /869