وَحَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِى شَيْبَةَ حَدَّثَنَا يَزِيدُ بْنُ هَارُونَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ سَلَمَةَ عَنْ ثَابِتٍ عَنْ أَنَسٍ أَنَّ امْرَأَةً كَانَ فِى عَقْلِهَا شَىْءٌ فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ لِى إِلَيْكَ حَاجَةً فَقَالَ:
"يَا أُمَّ فُلاَنٍ انْظُرِى أَىَّ السِّكَكِ شِئْتِ حَتَّى أَقْضِىَ لَكِ حَاجَتَكِ." فَخَلاَ مَعَهَا فِى بَعْضِ الطُّرُقِ حَتَّى فَرَغَتْ مِنْ حَاجَتِهَا.

Bize Ebu Bekir b. Ebu Şeybe, ona Yezid b. Harun, ona Hammad b. Seleme, ona Sabit, ona da Enes şöyle nakletti: Aklında biraz rahatsızlık olan bir kadın; ey Allah'ın Rasulü! Sana ihtiyacım var dedi. Hz. Peygamber (sav); "ey Falanca'nın annesi! Yolun istediğin tarafını seç (ve orada dur) ki senin ihtiyacını (dinleyeyim ve) karşılayayım" buyurdu. (Rasulullah daha sonra) kadının ihtiyacını giderene kadar onla beraber yolun bir tarafında durdu (ve kadının derdini dinledi).

• Müslim Sahîh-i Müslim Fedâil 6044, /977