عَبْدُ الرَّزَّاقِ قَالَ: أَخْبَرَنَا مَعْمَرٌ، عَنِ الزُّهْرِيِّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حُسَيْنٍ، عَنْ صَفِيَّةَ بِنْتِ حُيَيٍّ، قَالَتْ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مُعْتَكِفًا، فَأَتَيْتُهُ لَيْلًا فَحَدَّثْتُهُ، ثُمَّ قُمْتُ، فَقَامَ مَعِي لِيَقْلِبَنِي، وَكَانَ مَسْكَنُهَا فِي حُجْرَةِ أُسَامَةَ بْنِ زَيْدٍ، فَمَرَّ بِرَجُلَيْنِ مِنَ الأَنْصَارِ، فَلَمَّا رَأَيَا النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَسْرَعَا، فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «عَلَى رِسْلِكُمَا، إِنَّهَا صَفِيَّةُ بِنْتُ حُيَيٍّ»، قَالَا: سُبْحَانَ اللهِ يَا رَسُولَ اللهِ! قَالَ: «إِنَّ الشَّيْطَانَ يَجْرِي مِنَ الإِنْسَانِ مَجْرَى الدَّمِ، وَإِنِّي خَشِيتُ أَنْ يَقْذِفَ فِي قُلُوبِكُمَا شَيْئًا - أَوْ قَالَ: شَرًّا».

Abdurrezzâk der ki: Bize Ma‘mer, ona Zuhrî, ona Ali b. Hüseyin, ona da Safiyye bt. Huyey şöyle rivayet etmiştir:,

"Rasulullah (sav) itikâfta idi. Bir gece yanına geldim ve onunla konuştum. Sonra kalktım, o da beni (evime) uğurlamak için kalktı. Benim evim, Üsâme b. Zeyd’in arazisinde idi. Yolda, Ensâr’dan iki adam yanımızdan geçti. Peygamber’i (sav) görünce hızlandılar. Bunun üzerine Peygamber (sav) onlara 'Yavaş olun! Bu, Safiye bt. Huyey'dir' buyurdu. Onlar 'Sübhânallah! Ey Allah’ın Rasulü!' dediler. Hz. Peygamber (sav) 'Şüphesiz şeytan, insanın damarlarında kanın dolaştığı gibi dolaşır. Ben de, şeytanın kalplerinize (yanlış bir düşünce) atmasından –veya şer bir şey atmasından– endişe ederim' buyurdu."

• Abdürrezzak b. Hemmam Musannef İ'tikâf 8065, 4/360