أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى قَالَ حَدَّثَنَا خَالِدٌ قَالَ حَدَّثَنَا حُمَيْدٌ عَنْ ثَابِتٍ عَنْ أَنَسٍ قَالَ مَرَّ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم بِشَيْخٍ يُهَادَى بَيْنَ اثْنَيْنِ فَقَالَ « مَا بَالُ هَذَا » . قَالُوا نَذَرَ أَنْ يَمْشِىَ . قَالَ « إِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ عَنْ تَعْذِيبِ هَذَا نَفْسَهُ مُرْهُ فَلْيَرْكَبْ » . فَأَمَرَهُ أَنْ يَرْكَبَ .

Bize Muhammed b. Müsenna, ona Halid, ona Humeyd, ona Sabit, ona da Enes şöyle demiştir:

"Hz. Peygamber (sav) kolları iki kişinin omzunda onlara dayanarak ilerleyen bir ihtiyara rastladı ve 'Buna ne oldu?' diye sordu. Onlar da 'Ey Allah'ın Rasulü! (Kabe'ye) yürüyerek gitmek için adak adadı' dediler. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) 'Allah'ın bu adamın kendisine eziyet etmesine ihtiyacı yoktur' dedi ve ona (bir bineğe) binmesini emretti."

• Nesâî Sünen-i Nesâî Eymân ve'n-Nuzûr 42, /2341