حَدَّثَنَا الْقَعْنَبِىُّ عَنْ مَالِكٍ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى سَعِيدٍ الْخُدْرِىِّ عَنْ أَبِى سَعِيدٍ الْخُدْرِىِّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ: "إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّى فَلاَ يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ وَلْيَدْرَأْهُ مَا اسْتَطَاعَ فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ."

Bize el-Ka'neb, ona Malik, ona Zeyd b. Eslem, ona Abdurrahman b. Ebu Said el-Hudrî, ona da Ebu Said el-Hudrî, Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir: "Sizden biri namaz kılarken hiç kimsenin önünden geçmesine izin vermesin ve gücü yettiğince ona engel olsun. Eğer (geçmeye çalışan) diretirse onu engellemeye çalışsın. Zira o, şeytandır."

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Salât 109, /165

حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَحْيَى قَالَ قَرَأْتُ عَلَى مَالِكٍ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى سَعِيدٍ عَنْ أَبِى سَعِيدٍ الْخُدْرِىِّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ : "إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّى فَلاَ يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ وَلْيَدْرَأْهُ مَا اسْتَطَاعَ فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ."

Bize Yahya b. Yahya, ona Malik, ona Zeyd b. Eslem, ona Abdurrahman b. Ebu Said, ona da Ebu Said el-Hudrî’nin rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: "Biriniz namaz kılarken, kimsenin önünden geçmesine fırsat vermesin. Elinden geldiği kadar da onu önlesin. Eğer ısrar ederse onunla boğuşsun. Çünkü o ancak bir şeytandır."

Açıklama: Hadiste vurgulanan "kimsenin önünden geçmesine fırsat vermesin" ifadesi, öncelikle namaz kılana yönelik bir uyarıdır. Zira camilerde insanların önünden geçeceği bir yerde namaza durulması, fırsat vermemenin ötesinde insanları geçmeye zorlamaktır. Yürüyen açısından da, "namazın önünden geçen şeytandır" ifadesi, hatanın büyüklüğüne ve buna dikkat etmeyenin durumuna işaret etmektedir.

• Müslim Sahîh-i Müslim Salât 1128, /204

حَدَّثَنِى هَارُونُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ وَمُحَمَّدُ بْنُ رَافِعٍ قَالاَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ بْنِ أَبِى فُدَيْكٍ عَنِ الضَّحَّاكِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ صَدَقَةَ بْنِ يَسَارٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ : "إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّى فَلاَ يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّ مَعَهُ الْقَرِينَ."

Bize Harun b. Abdullah ve Muhammed b. Râfi', o ikisine Muhammed b. İsmail b. Ebu Füdeyk, ona Dahhak b. Osman, ona Sadaka b. Yesar, ona da Abdullah b. Ömer'in rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: "Biriniz namaz kılıyorsa kimsenin önünden geçmesine imkân vermesin. Israr ederse onunla boğuşsun. Çünkü (el-Karîn denilen) o şeytan, onunla beraberdir."

• Müslim Sahîh-i Müslim Salât 1130, /205

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ أَبِى سُرَيْجٍ الرَّازِىُّ أَخْبَرَنَا أَبُو أَحْمَدَ الزُّبَيْرِىُّ أَخْبَرَنَا مَسَرَّةُ بْنُ مَعْبَدٍ اللَّخْمِىُّ - لَقِيتُهُ بِالْكُوفَةِ - قَالَ حَدَّثَنِى أَبُو عُبَيْدٍ حَاجِبُ سُلَيْمَانَ قَالَ رَأَيْتُ عَطَاءَ بْنَ يَزِيدَ اللَّيْثِىَّ قَائِمًا يُصَلِّى فَذَهَبْتُ أَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ فَرَدَّنِى ثُمَّ قَالَ حَدَّثَنِى أَبُو سَعِيدٍ الْخُدْرِىُّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ: "مَنِ اسْتَطَاعَ مِنْكُمْ أَنْ لاَ يَحُولَ بَيْنَهُ وَبَيْنَ قِبْلَتِهِ أَحَدٌ فَلْيَفْعَلْ."

Bize Ahmed b. Ebu Süreyc er-Râzî, ona Ebu Ahmed ez-Zübeyrî, ona Meserra b. Ma'bed el-Lahmî -ki Ebu Ahmed, Meserra ile Kûfe'de görüşmüştür- ona da Süleyman (b. Abdülmelik'in) mabeyncisi (hâcib) Ebu Ubeyd şöyle rivayet etmiştir: Ata b. Yezid el-Leysî'yi ayakta namaz kılarken gördüm de gidip önünden geçmeye çalıştım. Ancak beni geri çevirdi. Ardından, Ebu Said el-Hudrî'nin Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu rivayet etti: "Sizden, kendisi ile kıblesi arasına girmek isteyene engel olabiliyorsa (bunu) yapsın."

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Salât 109, /166

حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِيلَ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ - يَعْنِى ابْنَ الْمُغِيرَةِ - عَنْ حُمَيْدٍ - يَعْنِى ابْنَ هِلاَلٍ - قَالَ قَالَ أَبُو صَالِحٍ أُحَدِّثُكَ عَمَّا رَأَيْتُ مِنْ أَبِى سَعِيدٍ وَسَمِعْتُهُ مِنْهُ دَخَلَ أَبُو سَعِيدٍ عَلَى مَرْوَانَ فَقَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ: "إِذَا صَلَّى أَحَدُكُمْ إِلَى شَىْءٍ يَسْتُرُهُ مِنَ النَّاسِ فَأَرَادَ أَحَدٌ أَنْ يَجْتَازَ بَيْنَ يَدَيْهِ فَلْيَدْفَعْ فِى نَحْرِهِ فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ." [قَالَ أَبُو دَاوُدَ قَالَ سُفْيَانُ الثَّوْرِىُّ يَمُرُّ الرَّجُلُ يَتَبَخْتَرُ بَيْنَ يَدَىَّ وَأَنَا أُصَلِّى فَأَمْنَعُهُ وَيَمُرُّ الضَّعِيفُ فَلاَ أَمْنَعُهُ.]

Bize Musa b. İsmail, ona Süleyman b. Muğîra, ona da Humeyd b. Hilal şöyle rivayet etmiştir: Ebû Salih (es-Semmân), sana Ebu Said'den gördüğüm ve ondan işittiğim bir şeyi rivayet edeceğim dedi ve Ebu Said'in Mervan'ın huzuruna girip Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu rivayet etti: "Sizden biri insanlara (karşı) kendisine sütre olacak bir şeye doğru namaz kıldığında (ve birisi de) önünden geçmeyi istediğinde onu göğsünden itsin. Eğer diretirse onunla mücadele etsin. Çünkü o, şeytandır." [Ebu Davud şöyle demiştir: Süfyân es-Sevrî, ben namaz kılarken böbürlenerek önümden geçen birine engel olurum ama zayıf bir kimse geçerse ona mâni olmam demiştir.]

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Salât 109, /166

أَخْبَرَنَا عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ عَبْدِ الْمَجِيدِ حَدَّثَنَا مَالِكٌ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى سَعِيدٍ عَنْ أَبِى سَعِيدٍ الْخُدْرِىِّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- قَالَ : " إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّى فَلاَ يَدَعْ أَحَداً يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ ، فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ "

Bize Ubeydullah b. Abdülmecid, ona Malik, ona Zeyd b. Eslem, ona Abdurrahman b. Ebu Said, ona da Ebu Said el-Hudrî’nin rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: "Namaz kılmakta olan biriniz, kimsenin, önünden geçmesine izin vermesin. Eğer geçmekte ısrar ederse onunla boğuşsun, çünkü o bir şeytandır."

• Dârimî Sünen-i Dârimî Salât 125, 2/885

قَالَ قَرَأْتُ عَلَى عَبْدِ الرَّحْمَنِ : مَالِكٌ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي سَعِيدٍ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّي فَلَا يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ وَلْيَدْرَأْهُ مَا اسْتَطَاعَ فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ

Açıklama: Müslim'in şartlarına göre sahihtir.

• Ahmed b. Hanbel Müsned-i Ahmed Ebu Said el-Hudrî 11319, 4/90

حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ قَالَ أَخْبَرَنِي مَالِكٌ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّي فَلَا يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ وَلْيَدْرَأْهُ مَا اسْتَطَاعَ فَإِنْ أَبَى فَليُقَاتِلْهُ فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ

Açıklama: Müslim'in şartlarına göre sahihtir.

• Ahmed b. Hanbel Müsned-i Ahmed Ebu Said el-Hudrî 11414, 4/112

حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بن أَحْمَدَ بن حَنْبَلٍ , حَدَّثَنَا أَبِي , حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بن إِسْمَاعِيلَ , عَنْ أَبِي فُدَيْكٍ , حَدَّثَنَا الضَّحَّاكُ بن عُثْمَانَ , عَنْ صَدَقَةَ بن يَسَارٍ , عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بن عُمَرَ , أَنّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ , قَالَ:إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّي فَلا يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ , فَإِنْ أَبَى فَلْيُقَاتِلْهُ فَإِنَّ مَعَهُ الْقَرِينَ.

أَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحَافِظُ أَخْبَرَنِى دَعْلَجُ بْنُ أَحْمَدَ السَّجَزِىُّ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ التُّرْكُ وَمُوسَى بْنُ مُحَمَّدٍ يَعْنِى الذُّهْلِىَّ قَالاَ حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَحْيَى ح وَحَدَّثَنَا أَبُو جَعْفَرٍ : كَامِلُ بْنُ أَحْمَدَ الْمُسْتَمْلِىُّ أَخْبَرَنَا أَبُو سَهْلٍ : بِشْرُ بْنُ أَحْمَدَ الإِسْفَرَائِنِىُّ حَدَّثَنَا دَاوُدُ بْنُ الْحُسَيْنِ الْبَيْهَقِىُّ حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَحْيَى قَالَ قَرَأْتُ عَلَى مَالِكٍ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى سَعِيدٍ عَنْ أَبِى سَعِيدٍ الْخُدْرِىِّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- قَالَ :« إِذَا كَانَ أَحَدُكُمْ يُصَلِّى فَلاَ يَدَعْ أَحَدًا يَمُرُّ بَيْنَ يَدَيْهِ وَلْيَدْرَأْهُ مَا اسْتَطَاعَ ، فَإِنْ أَبِى فَلْيُقَاتِلْهُ ، فَإِنَّمَا هُوَ شَيْطَانٌ ». رَوَاهُ مُسْلِمٌ فِى الصَّحِيحِ عَنْ يَحْيَى بْنِ يَحْيَى.

• Beyhakî Sünen-i Kebir Salât 3491, 4/320