39491 Kayıt Bulundu.
Giriş
Giriş
Bize İbn İdris, ona Muhammed b. İshak, ona Asım b. Ömer b. Katâde, ona Mahmud b. Lebîd, ona da Ebu Saîd el-Hudrî şöyle rivayet etmiştir: "Hz. Peygamber (sav) Ci'râne'de esirleri pay ederken Kureyş'e ve diğer Arap kabilelerine pay verdi, ancak Ensâr'a hiçbir şey vermedi. Derken laf söz çoğaldı, dedikodu yayıldı, hatta bir tanesi 'Allah Rasulü (sav) kavmiyle buluştu, (bizi unuttu)' dedi. Ravi der ki: Rasulullah (sav) Sa'd b. Ubâde'ye haber gönderip 'kavminden birinin bana ulaşan bu sözü de neyin nesi? Onlar bu konuda çok laf etmişler' buyurdu. Sa'd 'evet, size ulaşan doğrudur' cevabını verdi. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) '(bu olayda) senin konumun nedir?' diye sordu, Sa'd da 'ben de kavmimden bir adamım, (onlar gibi düşünüyorum)' dedi. Hz. Peygamber'in (sav) kızgınlığı arttı ve 'kavmini topla, aralarında sizden başkası olmasın' buyurdu. Sa'd kavmini, Hz. Peygamber'in hazirelerinden birinde topladı, kapısında da kendi dikilip kavmi dışında gelen hiç kimseyi içeri sokmadı ve muhacirleri dışarıda bıraktı. Derken toplanan insanların sayısı arttı. Ravi der ki: Hz. Peygamber (sav), yüzünde öfke izi belirgin bir şekilde geldi ve 'ey Ensar topluluğu! Ben sizi yoldan sapmış bir şekilde bulmuştum, Allah size doğru yola iletmedi mi?' buyurdu. Ensar 'Allah'ın ve Rasulü'nün öfkesinden Allah'a sığınırız' demeye başladılar. Hz. Peygamber (sav) 'ey Ensar topluluğu! Ben sizi birbirinize düşmanlık ederken buldum da, Allah sizin kalplerinizi birleştirmedi mi?' buyurdu. Ensar 'Allah'ın ve Rasulü'nün öfkesinden Allah'a sığınırız' dedi. Hz. Peygamber (sav) 'bana karşılık vermeyecek misiniz?' buyurdu. Ensar 'Minnet ve fazilet Allah Rasulü'ne yaraşır' dediler. Hz. Peygamber (sav) sakinleyince 'eğer isteseydiniz siz de şöyle derdiniz ve dediğiniz de tasdik olunurdu: Biz de seni kovulmuş bulduk da sana kucak açmadık mı? Kavmin seni yalanladı, biz tasdik etmedik mi? Seni muhtaç bulup teselli etmedik mi? Seni güçsüz ve zayıf bulduk, sana yardım etmedik mi?' buyurdu. Ensar ağlamaya ve 'Minnet ve fazilet Allah Rasulü'ne yaraşır' demeye başladılar. Hz. Peygamber (sav) 'kalplerini İslam'a ısındırmak üzere birilerine verdiğim dünyalık şeylerden dolayı mı üzüldünüz? Oysa ben size İslam'ı emanet ettim. Eğer insanlar bir vadiden ya da bir geçitten yol tutup gitse, siz de başka bir vadi ya da geçitten gitseniz ben sizin vadinizden veya geçidinizden gelirim. Diğer insanlar vücudu örten elbise siz ise onun üzerindeki sembol ve süslersiniz. Eğer hicret sevabı olmasaydı, Ensar'dan bir kişi olmayı arzu ederdim' buyurdu. Sonra Hz. Peygamber (sav), koltuk altını göreceğim kadar ellerini kaldırdı ve 'Allah'ım, Ensar'ı, evlatlarını, torunlarını bağışla! İstemez misiniz, insanlar koyun ve develerle giderken, siz de Allah Rasulü ile evinize dönesiniz' buyurdu. Topluluk gözyaşları sakallarından aşağı akacak kadar ağladı ve 'Rab olarak Allah'a, nasip ve hisse olarak da Rasulullah'a razı olduk' diyerek yola koyuldular."
Bize Yezid b. Harun, ona Humeyd, ona da Enes (ra) şöyle rivayet etmiştir: "Hz. Peygamber (sav) Tebük Gazasından dönerken Medine'ye yaklaştığında 'Medine'de, bir topluluk kaldı ki, yürüdüğünüz her yolda ve aştığınız her tepede onlar da sizinle beraberdi' buyurdu Sahabe 'ey Allah'ın Rasulü, ama onlar Medine'deler' dedi. Hz. Peygamber (sav) 'evet, fakat onları mazeret alıkoymuştur' buyurdu."