أَخْبَرَنَا أَبُو عَلِىٍّ الرُّوذْبَارِىُّ أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ شَوْذَبٍ الْمُقْرِئُ بِوَاسِطٍ حَدَّثَنَا شُعَيْبُ بْنُ أَيُّوبَ حَدَّثَنَا حُسَيْنُ بْنُ عَلِىٍّ الْجُعْفِىُّ عَنْ زَائِدَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى لَيْلَى عَنِ الْحَكَمِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُخَيْمِرَةَ عَنْ شُرَيْحِ بْنِ هَانِئٍ قَالَ : أَتَيْتُ عَائِشَةَ أَسْأَلُهَا عَنِ الْمَسْحِ عَلَى الْخُفَّيْنِ فَقَالَتْ : ائْتِ عَلِيًّا ، فَإِنَّهُ قَدْ كَانَ يُسَافِرُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم-. فَأَتَيْتُهُ فَقُلْتُ : إِنَّا نَكُونُ فِى أَرْضٍ بَارِدَةٍ وَثُلُوجٍ كَثِيرَةٍ فَمَا تَرَى فِى الْخُفَّيْنِ؟ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- يَقُولُ :« لِلْمُسَافِرِ ثَلاَثَةُ أَيَّامٍ وَلَيَالِيهِنَّ ، وَلِلْمُقِيمِ يَوْمٌ وَلَيْلَةٌ ، يَمْسَحَ عَلَى خُفَّيْهِ إِذَا أَدْخَلَهُمَا وَقَدْمَاهُ طَاهِرَتَانِ ». تَفَرَّدَ بِهَذِهِ الزِّيَادَةِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِى لَيْلَى.

Bize Ebû Ali er-Rûzbârî, ona Vasıt’ta Abdullah b. Ömer b. Ahmed b. Şevzeb el-Mukriî, ona Şuayb b. Eyyub, ona Hüseyin b. Ali el-Cu’fî, ona Zâide, ona Muhammed b. Abdurrahman b. Ebî Leylâ, ona el-Hakem, ona el-Kasım b. Muhaymire, ona da Şureyh b. Hânî’ şunu rivâyet etti:
“Hz. Âişe’ye (ra) gittim, kendisine mestler üzerine meshetmenin hükmünü sordum. Bana,
“- Sen Ali’ye git, çünkü o Rasûlullah (sav) ile birlikte çok sefere çıkmıştı” dedi. Hemen Hz. Ali’ye gittim,
“- Bizler çok soğuk ve karı bol bir yerde yaşıyoruz, mestler konusunda ne düşünüyorsun?” dedim. Hz. Ali,
“- Ben Rasûlullah’ın (sav) şöyle söylediğini işittim” dedi:
“İnsan abdestli olarak mestleri ayaklarına giymiş ise, seferde üç gün üç gece, ikamet halinde bir gün bir gece mestlerinin üzerine mesheder.”
Muhammed b. Abdurrahman b. Ebî Leylâ, bu ziyadede teferrüd etmiştir.

• Beyhakî Sünen-i Kebir Tahâret 1356, 2/337