حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ كَثِيرٍ أَخْبَرَنَا هَمَّامٌ عَنْ قَتَادَةَ عَنِ الْحَسَنِ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ أَنَّ رَجُلاً أَتَى النَّبِىَّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ إِنَّ ابْنَ ابْنِى مَاتَ فَمَا لِى مِنْ مِيرَاثِهِ فَقَالَ
"لَكَ السُّدُسُ." فَلَمَّا أَدْبَرَ دَعَاهُ فَقَالَ
"لَكَ سُدُسٌ آخَرُ." فَلَمَّا أَدْبَرَ دَعَاهُ فَقَالَ
"إِنَّ السُّدُسَ الآخَرَ طُعْمَةٌ."
قَالَ قَتَادَةُ فَلَا يَدْرُونَ مَعَ أَيِّ شَيْءٍ وَرَّثَهُ، قَالَ: قَتَادَةُ أَقَلُّ شَيْءٍ وَرِثَ الْجَدُّ السُّدُسُ.

Açıklama: Tîbî olayı şöyle açıklamıştır. Ölenin iki kızı ve hadiste zikredilen dedesi bulunmaktaydı. İki kızına mirasın üçte ikisi verildi. Kalan üçte bir yani altıda ikinin birini Hz. Peygamber (sav) dedeye vererek mirasta kendisine düşen payı gösterdi. İkinci altıda biri de asabe hakkı olarak yine dedeye verdi. Bir seferde ikisini de vermemesinin sebebi dedenin mirasının altıda bir olduğunu ifade etmek içindi. Diğer türlü verseydi dede kendi payının üçte bir olduğunu zannedebilirdi. (Avnu'l-Ma'bûd, VIII, 73-74)

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Ferâiz 6, /674