حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ زَيْدٍ عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَزِيدَ أَبِى مَسْلَمَةَ عَنْ أَبِى نَضْرَةَ عَنْ جَابِرٍ قَالَ:
"دُفِنَ مَعَ أَبِى رَجُلٌ، فَكَانَ فِى نَفْسِى مِنْ ذَلِكَ حَاجَةٌ، فَأَخْرَجْتُهُ بَعْدَ سِتَّةِ أَشْهُرٍ، فَمَا أَنْكَرْتُ مِنْهُ شَيْئًا إِلاَّ شُعَيْرَاتٍ كُنَّ فِى لِحْيَتِهِ مِمَّا يَلِى الأَرْضَ."

Bize Süleyman b. Harb, ona Hammâd b. Zeyd, ona Ebu Mesleme Said b. Yezid, ona da Ebu Nadra, Câbir'in şöyle dediğini rivayet etmiştir:
"Babamla birlikte bir adam daha (aynı kabre) defnedilmişti. Bundan dolayı içimde bir rahatsızlık oluştu. Altı ay sonra onu çıkardım (ve başka bir yere defnettim). Yere değen sakalından birkaç tel hariç, bedeninden hiçbir şeyin bozulmamış olduğunu gördüm."

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Cenâiz 79, /753