حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ عِيسَى حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يَزِيدَ الْمُقْرِئُ عَنْ حَيْوَةَ - وَهُوَ ابْنُ شُرَيْحٍ - عَنْ أَبِى عَقِيلٍ عَنِ ابْنِ عَمِّهِ عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ الْجُهَنِىِّ عَنِ النَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم نَحْوَهُ وَلَمْ يَذْكُرْ أَمْرَ الرِّعَايَةِ قَالَ عِنْدَ قَوْلِهِ
"فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ ثُمَّ رَفَعَ بَصَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ." فَقَالَ وَسَاقَ الْحَدِيثَ بِمَعْنَى حَدِيثِ مُعَاوِيَةَ .

Bize Hüseyin b. İsa, ona Abdullah b. Yezid el-Mukrî, ona Hayve b. Şurayh, ona amcasının oğlu, ona Ukbe b. Amir el-Cühenî, Hz. Peygamber'den benzer rivayeti nakletmiştir. Ancak bu rivayette Ebu Akîl'in deve güdüşünü zikretmemiştir. "Abdesti güzelce alır sözlerinin yanına "sonra gözlerini semaya kaldırır ve şöyle derse" ifadesini ekleyerek Muaviye hadisinin manasında bir hadis rivayet etmiştir.

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Tahâret 65, /46