حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِى شَيْبَةَ وَعَلِىُّ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالاَ حَدَّثَنَا وَكِيعٌ عَنْ هِشَامِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَائِشَةَ زَوْجِ النَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم أَنَّ بَرِيرَةَ أَتَتْهَا وَهِىَ مُكَاتَبَةٌ قَدْ كَاتَبَهَا أَهْلُهَا عَلَى تِسْعِ أَوَاقٍ فَقَالَتْ لَهَا إِنْ شَاءَ أَهْلُكِ عَدَدْتُ لَهُمْ عَدَّةً وَاحِدَةً وَكَانَ الْوَلاَءُ لِى قَالَ فَأَتَتْ أَهْلَهَا فَذَكَرَتْ ذَلِكَ لَهُمْ فَأَبَوْا إِلاَّ أَنْ تَشْتَرِطَ الْوَلاَءَ لَهُمْ فَذَكَرَتْ عَائِشَةُ ذَلِكَ لِلنَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ « افْعَلِى » . قَالَتْ فَقَامَ النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم فَخَطَبَ النَّاسَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَأَثْنَى عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ « مَا بَالُ رِجَالٍ يَشْتَرِطُونَ شُرُوطًا لَيْسَتْ فِى كِتَابِ اللَّهِ كُلُّ شَرْطٍ لَيْسَ فِى كِتَابِ اللَّهِ فَهُوَ بَاطِلٌ وَإِنْ كَانَ مِائَةَ شَرْطٍ كِتَابُ اللَّهِ أَحَقُّ وَشَرْطُ اللَّهِ أَوْثَقُ وَالْوَلاَءُ لِمَنْ أَعْتَقَ » .

Bize Ebu Bekir b. Ebu Şeybe ve Ali b. Muhammed, o ikisine Vekî, ona Hişam b. Urve, ona babası (Urve b. Zübeyir), ona da Peygamber'in (sav) zevcesi Âişe şöyle rivayet etmiştir:

Berîre Hz. Aişe'ye geldi. Kendisi efendileriyle özgürlüğünü satın almak üzere dokuz ûkiyye (yaklaşık 36 dirhem) üzerinden bir anlaşma yapmış bir mukâtebe idi. Aişe ona “Eğer istersen, o miktarı toplu olarak onlara öderim, ama velâyet hakkı bana ait olur” dedi. Berîre, gidip efendilerine bunu bildirdi. Fakat onlar velâyetin kendilerine ait olması şartıyla bu teklifi kabul edeceklerini söylediler. Hz. Aişe de bunu Hz. Peygamber'e (sav) aktardı. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) "Sen bunu yap (ödemeyi yap, Berire'yi azat et" buyurdu. Hz. Aişe der ki: Sonra Rasulullah (sav) insanlara hitap etmek üzere kalktı, Allah’a hamd etti, sena etti ve şöyle buyurdu:

"Bazı adamlara ne oluyor da onlar, Allah’ın kitabında bulunmayan şartları koşuyorlar. Herhangi bir şart ki, Allah’ın kitabında yoksa, o şart geçersizdir. İsterse yüz tane şart olsun. Allah’ın kitabı uyulmaya daha layık, Allah’ın şartı daha sağlamdır. velayet hakkı, köleyi azat edene aittir."

• İbn Mâce Sünen-i İbn Mâce Itk 3, /406