حَدَّثَنَا هَنَّادُ بْنُ السَّرِىِّ وَالْحَسَنُ بْنُ عِيسَى مَوْلَى ابْنِ الْمُبَارَكِ عَنِ ابْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ مَعْمَرٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عِكْرِمَةَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ -زَادَ ابْنُ عِيسَى- وَأَبِى هُرَيْرَةَ قَالاَ
"نَهَى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم عَنْ شَرِيطَةِ الشَّيْطَانِ. زَادَ ابْنُ عِيسَى فِى حَدِيثِهِ وَهِىَ الَّتِى تُذْبَحُ فَيُقْطَعُ الْجِلْدُ وَلاَ تُفْرَى الأَوْدَاجُ ثُمَّ تُتْرَكُ حَتَّى تَمُوتَ."

Açıklama: Şerîtatü'ş-şeytan tabiri, Cahiliye döneminde Şeytan'ın binmesi için hayvanı boğazından yaralayıp ölünceye kadar kendi haline bırakmak şeklinde uygulanan ve iyi bir iş olarak değerlendirilen bir uygulamadır. (Meâlimü's-sünen, IV, 281, Avnu'l-mabud, VIII, 17-8.)

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Dahâyâ 17, /657