حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يُوسُفَ قَالَ أَخْبَرَنَا مَالِكٌ عَنْ أَبِى النَّضْرِ مَوْلَى عُمَرَ بْنِ عُبَيْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِى سَلَمَةَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ عَائِشَةَ زَوْجِ النَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم أَنَّهَا قَالَتْ:
"كُنْتُ أَنَامُ بَيْنَ يَدَىْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَرِجْلاَىَ فِى قِبْلَتِهِ ، فَإِذَا سَجَدَ غَمَزَنِى فَقَبَضْتُ رِجْلَىَّ ، فَإِذَا قَامَ بَسَطْتُهُمَا."
قَالَتْ "وَالْبُيُوتُ يَوْمَئِذٍ لَيْسَ فِيهَا مَصَابِيحُ."

Bize Abdullah b. Yusuf, ona Malik, ona Ömer b. Ubeydullah’ın azatlısı Ebu Nadr, ona da Ebu Seleme b. Abdurrahman’ın rivayetine göre Nebi’nin (sav) zevcesi Âişe şöyle demiştir:
"Ben Rasulullah’ın (sav) önünde, ayaklarım da onun kıblesine doğru (secde ettiği yere) gelecek halde iken uzanır uyurdum. Secdeye vardığı zaman eliyle beni dürterdi, ben de ayaklarımı çekerdim. O kalktı mı, ayaklarımı yine uzatırdım. Âişe şöyle devam etti: "O günlerde evlerde kandil yoktu."

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Salât 104, 1/296