حَدَّثَنَا مُسَدَّدٌ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ دَاوُدَ عَنْ مِسْعَرٍ عَنِ الْمِقْدَامِ بْنِ شُرَيْحٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ :
"كُنْتُ أَتَعَرَّقُ الْعَظْمَ وَأَنَا حَائِضٌ فَأُعْطِيهِ النَّبِىَّ صلى الله عليه وسلم فَيَضَعُ فَمَهُ فِى الْمَوْضِعِ الَّذِى فِيهِ وَضَعْتُهُ وَأَشْرَبُ الشَّرَابَ فَأُنَاوِلُهُ فَيَضَعُ فَمَهُ فِى الْمَوْضِعِ الَّذِى كُنْتُ أَشْرَبُ مِنْهُ."

Bize Müsedded, ona Abdullah b. Davud, ona Misar, ona Mikdam b. Şurayh, ona babası, ona da Hz. Aişe şöyle demiştir:
"Ben hayızlı iken kemiğin üzerindeki eti ısırıp sonra Hz. Peygamber'e (sav) verirdim. O da ağzını benim koyduğum yere koyup ısırırdı. Bir şey içerken de Rasulullah'a verirdim. O da ağzını, benim koyduğum yere koyup içerdi."

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Tahâret 103, /66