حَدَّثَنَا مُسْلِمُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ حَدَّثَنَا شُعْبَةُ عَنْ مَنْصُورٍ عَنِ الشَّعْبِىِّ عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ قَالَتْ مَا خَرَجَ النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم مِنْ بَيْتِى قَطُّ إِلاَّ رَفَعَ طَرْفَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ:
"اللَّهُمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَضِلَّ أَوْ أُضَلَّ أَوْ أَزِلَّ أَوْ أُزَلَّ أَوْ أَظْلِمَ أَوْ أُظْلَمَ أَوْ أَجْهَلَ أَوْ يُجْهَلَ عَلَىَّ."

Bize Müslim b. İbrahim, ona Şube b. Haccâc, ona Mansur b. Mu'temir es-Sülemî, ona eşŞa'bî (Amir b. Şerahil), ona da Ümmü Seleme (r.anha) şöyle demiştir: Rasulullah (sav), benim evimden her çıktığında gözünü göğe diker ve mutlaka şöyle dua ederdi:
"Ey Allah'ım! Saptırmaktan, saptırılmaktan, günaha düşmekten, günaha düşürmekten, zulmetmekten, zulme uğramaktan, cahilce davranmaktan ya da cahilce davranışlara maruz kalmaktan sana sığınırım" diye dua ederdi.

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Edeb 112, /1153