حَدَّثَنَا سُفْيَانُ عَنْ عَمْرٍو عَنْ عَطَاءٍ عَنْ عَائِشِ بْنِ أَنَسٍ سَمِعَهُ مِنْ عَلِيٍّ يَعْنِي عَلَى مِنْبَرِ الْكُوفَةِ
كُنْتُ أَجِدُ الْمَذْيَ فَاسْتَحْيَيْتُ أَنْ أَسْأَلَهُ أَنَّ ابْنَتَهُ عِنْدِي فَقُلْتُ لِعَمَّارٍ سَلْهُ فَسَأَلَهُ فَقَالَ يَكْفِي مِنْهُ الْوُضُوءُ

Açıklama: Sahih li ğayrihi'dir. Bu isnad Âiş b. Enes (el-Bekrî)'nin cehaletinden dolayı zayıftır. Atâ b. Ebî Rebâh'tan başkası ondan rivayet etmemiştir. Zehebî onu "el-Mizân"ında meçhul saymıştır. İbn Hibbân ise -âdeti olduğu üzere- meçhulleri tevsîk ettiği "es-Sikât"ında onu zikretmiştir.

• Ahmed b. Hanbel Müsned-i Ahmed Ammar b. Yasir 19098, 6/408