حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِى شَيْبَةَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ إِدْرِيسَ عَنِ الأَعْمَشِ عَنْ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِى مَعْمَرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ فِى قَوْلِهِ عَزَّ وَجَلَّ ( أُولَئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ ) قَالَ كَانَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ أَسْلَمُوا وَكَانُوا يُعْبَدُونَ فَبَقِىَ الَّذِينَ كَانُوا يَعْبُدُونَ عَلَى عِبَادَتِهِمْ وَقَدْ أَسْلَمَ النَّفَرُ مِنَ الْجِنِّ .

Bize Ebu Bekir b. Ebu Şeybe, ona Abdullah b. İdris, ona A'meş, ona İbrahim, ona da Ebu Ma'mer şöyle rivayet etmiştir:

"Aziz ve Celil Allah'ın 'Taptıkları putlar Rablerine daha yakın olmak için vesile ararlar.' İsra, 17/57 ayeti hakkında Abdullah (b. Mesud) şöyle demiştir: Bir grup cin Müslüman oldu. Onlar daha önce kendilerine tapılan kimselerdi. O cinler Müslüman olduğu halde, onlara tapanlar, tapınmaya devam ettiler."

---

• Müslim Sahîh-i Müslim Tefsîr 7554, /1234