حَدَّثَنَا عَبْدَةُ ، عَنْ سُفْيَانَ ، عَنْ غَالِبٍ أَبِي الْهُذَيْلِ ، قَالَ : سُئِلَ إبْرَاهِيمُ عَنْ رَجُلٍ عَطَسَ فِي الصَّلاَة ، فَقَالَ لَهُ آخَرُ وَهُوَ فِي الصَّلاَة : يَرْحَمُك اللَّهُ ، فَقَالَ إبْرَاهِيمُ : إنَّمَا قَالَ مَعْرُوفًا وَلَيْسَ عَلَيْهِ إعَادَةٌ.

Açıklama: Yukarıda İbrahim en-Nehai namazda teşmit edenin namaza yeniden başlaması gerektiğini söylerken burada maruf olanı yaptığını ifade etmesi çelişkidir. Merfu rivayette Hz. Peygamber teşmitte bulunan şahsa bunu tekrarlamaması konusunda uyarmakla birlikte namazının iadesini emretmemiştir. Bu açıdan Hz. Peygamber'in bu uyarısını uygun bir dil ile teşmitte bulunana ifade etmek yeterlidir. Namazda konuşmanın hükmünün namazın iadesidir. Ancak İbrahim en-Nehai bu dua cümlesinin namazda yapılan dualardan addetmiş olması Hz. Peygamber'in teşmitin dünya kelamı olduğu ifadesini tahsis etmez. Namazın iadesi gerekmese de namazda teşmitte getirilmez.

• İbn Ebî Şeybe Musannef-i İbn Ebû Şeybe Salât 8105, 5/328