حَدَّثَنَا أَبُو نُعَيْمٍ حَدَّثَنَا سُفْيَانُ عَنْ هِشَامٍ عَنْ عُرْوَةَ عَنْ عَائِشَةَ - رضى الله عنها - قَالَتْ هِنْدٌ أُمُّ مُعَاوِيَةَ لِرَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِنَّ أَبَا سُفْيَانَ رَجُلٌ شَحِيحٌ ، فَهَلْ عَلَىَّ جُنَاحٌ أَنْ آخُذَ مِنْ مَالِهِ سِرًّا قَالَ « خُذِى أَنْتِ وَبَنُوكِ مَا يَكْفِيكِ بِالْمَعْرُوفِ » .

Bize Ebu Nuaym, ona Süfyân, ona Hişâm, ona Urve, ona da Âişe (r.anha) şöyle demiştir:
Muâviye'nin annesi Hind, Rasûlullah'a (sav) "Kocam Ebu Süfyân mala düşkün, cimri bir adamdır. Onun malın­dan gizlice almamda bana bir günah var mıdır?" diye sordu. Rasûlullah (sav) de "örfe göre sana ve oğullarına yetecek kadar al" bu­yurdu.

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Buyû' 95, 1/625