حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ آدَمَ حَدَّثَنَا يَزِيدُ بْنُ عَبْدِ الْعَزِيزِ عَنْ أَبِيهِ حَدَّثَنَا حَبِيبُ بْنُ أَبِى ثَابِتٍ قَالَ حَدَّثَنِى أَبُو وَائِلٍ قَالَ كُنَّا بِصِفِّينَ فَقَامَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ فَقَالَ أَيُّهَا النَّاسُ اتَّهِمُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنَّا كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَوْمَ الْحُدَيْبِيَةِ ، وَلَوْ نَرَى قِتَالاً لَقَاتَلْنَا ، فَجَاءَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ ، أَلَسْنَا عَلَى الْحَقِّ وَهُمْ عَلَى الْبَاطِلِ فَقَالَ « بَلَى » . فَقَالَ أَلَيْسَ قَتْلاَنَا فِى الْجَنَّةِ وَقَتْلاَهُمْ فِى النَّارِ قَالَ « بَلَى » . قَالَ فَعَلَى مَا نُعْطِى الدَّنِيَّةَ فِى دِينِنَا أَنَرْجِعُ وَلَمَّا يَحْكُمِ اللَّهُ بَيْنَنَا وَبَيْنَهُمْ فَقَالَ « ابْنَ الْخَطَّابِ ، إِنِّى رَسُولُ اللَّهِ ، وَلَنْ يُضَيِّعَنِى اللَّهُ أَبَدًا » . فَانْطَلَقَ عُمَرُ إِلَى أَبِى بَكْرٍ فَقَالَ لَهُ مِثْلَ مَا قَالَ لِلنَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ إِنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ ، وَلَنْ يُضَيِّعَهُ اللَّهُ أَبَدًا . فَنَزَلَتْ سُورَةُ الْفَتْحِ ، فَقَرَأَهَا رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم عَلَى عُمَرَ إِلَى آخِرِهَا . فَقَالَ عُمَرُ يَا رَسُولَ اللَّهِ ، أَوَفَتْحٌ هُوَ قَالَ « نَعَمْ » .

Bize Abdullah b. Muhammed, ona Yahya b. Adem, ona Yezîd b. Abdülaziz, ona babası (Abdülaziz b. Siyâh), ona Habib b. Ebu Sabit, ona da Ebu Vâil şöyle demiştir:

Biz Sıffîn'de iken Sehl b. Huneyf ayağa kalkıp şöyle dedi: Ey insanlar, siz kendinizi suçlayın. Bizler Hudeybiye gününde Rasulullah (sav) ile birlikteydik. Eğer bizler harp etmeyi hayırlı görseydik, harp ederdik. Ömer b. Hattâb geldi ve “ey Allah'ın Rasulü, onlar bâtıl üzerinde, biz de hak üzerinde değil miyiz?” dedi. Rasulullah (sav) "Evet, biz hak üzerindeyiz" buyurdu. Ömer “bizim ölülerimiz cennette, onların ölüleri ateşte değil mi?” dedi. Rasulullah (sav) "evet öyledir" buyurdu. Ömer “öyle ise niçin dinimize hakkındaki bu alçaklığa katlanıyoruz. Allah, onlarla bizim aramızda hükmünü henüz daha vermemişken dönüyor muyuz? dedi. Rasulullah (sav) "ey Hattâb oğlu, ben Allah'ın Rasulü'yüm. Allah beni asla zarara uğratmaz" buyurdu. Bunun üzerine Ömer, Ebu Bekir'e gitti ve ona da Peygamber'e (sav) söylediği sözlerin benzerini söyledi. Ebu Bekir de Ömer'e “hiç şüphesiz O, Allah'ın Rasulü'dür ve Allah O'nu asla zarara uğratmaz” dedi. Râvî der ki: Hemen Fetih Suresi indi. Rasulullah (sav) bu sureyi sonuna kadar Ömer'e okudu. Ardından Ömer “ey Allah'ın Rasulü, Fetih bu mudur?” dedi. Rasulullah (sav) "evet" dedi.

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Cizye ve'l-Muvâdea 18, 1/834