وَأَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحَافِظُ حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ : عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ حَمْدَانَ الْجَلاَّبُ حَدَّثَنَا أَبُو حَاتِمٍ الرَّازِىُّ حَدَّثَنَا أَبُو مُسْهِرٍ : عَبْدُ الأَعْلَى بْنُ مُسْهِرٍ حَدَّثَنَا الْهَيْثَمُ بْنُ حُمَيْدٍ فَذَكَرَهُ بِنَحْوِهِ. وَبَلَغَنِى عَنْ أَبِى عِيسَى التِّرْمِذِىِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا زُرْعَةَ عَنْ حَدِيثِ أُمِّ حَبِيبَةَ فَاسْتَحْسَنَهُ وَرَأَيْتُهُ كَانَ يَعُدُّهُ مَحْفُوظًا.

Bize Ebû Abdullah el-Hafız, oa Ebû Muhammed Abdurrahman b. Hamdân el-Cellâb, ona Ebû Hâtim er-Râzî, ona Ebû Müshir Abdul'a'lâ b. Müshir, ona da el-Heysem b. Humeyd bu hadisin benzerini rivayet etti.

Ebû İsa et-Tirmizî'den bana ulaşan habere göre, o şöyle demiş: Ümmü Habîbe hadisini Ebû Zur'a'ya sordum, onun hasen olduğunu söyledi. Daha sonra da onu mahfuz rivayetler arasında gördüm dedi.

• Beyhakî Sünen-i Kebir Tahâret 632, 1/385