حَدَّثَنَا وَكِيعٌ حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي لَيْلَى عَنْ عَطَاءٍ أَوْ عَطِيَّةَ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ و عَنْ نَافِعٍ عَنْ ابْنِ عُمَرَ
أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يُصَلِّي عَلَى رَاحِلَتِهِ فِي التَّطَوُّعِ حَيْثُمَا تَوَجَّهَتْ بِهِ يُومِئُ إِيمَاءً وَيَجْعَلُ السُّجُودَ أَخْفَضَ مِنْ الرُّكُوعِ
قَالَ عَبْد اللَّهِ وَالصَّوَابُ عَطِيَّةُ

---

Açıklama: Sahih li ğayrihi'dir. Burada her iki isnad, İbn Ebî Leylâ ve Muhammed b. Abdirrahman'ın zaafından dolayı zayıftır. O Atıyye'den veya Atâ'dan-Ebu Said'den rivayet etmiştir. Burada şek vardır. Doğru olan - Abdullah b. Ahmed'in belirttiği gibi- Atıyye'den nakledildiğidir.

• Ahmed b. Hanbel Müsned-i Ahmed Ebu Said el-Hudrî 11724, 4/185