وَحَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلاَنَ قَالَ "قُلْتُ لأَبِى دَاوُدَ الطَّيَالِسِىِّ قَدْ أَكْثَرْتَ عَنْ عَبَّادِ بْنِ مَنْصُورٍ فَمَا لَكَ لَمْ تَسْمَعْ مِنْهُ حَدِيثَ الْعَطَّارَةِ الَّذِى رَوَى لَنَا النَّضْرُ بْنُ شُمَيْلٍ قَالَ لِىَ اسْكُتْ فَأَنَا لَقِيتُ زِيَادَ بْنَ مَيْمُونٍ وَعَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مَهْدِىٍّ فَسَأَلْنَاهُ فَقُلْنَا لَهُ هَذِهِ الأَحَادِيثُ الَّتِى تَرْوِيهَا عَنْ أَنَسٍ فَقَالَ أَرَأَيْتُمَا رَجُلاً يُذْنِبُ فَيَتُوبُ أَلَيْسَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِ قَالَ قُلْنَا نَعَمْ. قَالَ مَا سَمِعْتُ مِنْ أَنَسٍ مِنْ ذَا قَلِيلاً وَلاَ كَثِيرًا إِنْ كَانَ لاَ يَعْلَمُ النَّاسُ فَأَنْتُمَا لاَ تَعْلَمَانِ أَنِّى لَمْ أَلْقَ أَنَسًا. قَالَ أَبُو دَاوُدَ فَبَلَغَنَا بَعْدُ أَنَّهُ يَرْوِى فَأَتَيْنَاهُ أَنَا وَعَبْدُ الرَّحْمَنِ فَقَالَ أَتُوبُ. ثُمَّ كَانَ بَعْدُ يُحَدِّثُ. فَتَرَكْنَاهُ."

Bize Mahmud b. Ğaylân şöyle rivayet etmiştir:

"Ebu Davud et-Tayâlisî'ye 'Abbad b. Mansur'dan epeyce rivayette bulunuyorsun. Ne oldu da Nadr b. Şümeyl'in bize naklettiği Attâre hadisini ondan dinlemiyorsun?' dedim. O bana 'Sus! Ben ve Abdurrahman b. Mehdî, Ziyad b. Meymun ile karşılaştık da ona bu hadisi sorduk ve 'Enes'ten aktardığın bu hadislerin durumu nedir?' dedik. O 'Günah işleyip tövbe eden biri hakkında ne dersiniz? Allah onu bağışlamaz mı?' dedi. 'Elbette (bağışlar)' dedik. Bunun üzerine bize 'Enes'ten hiç hadis işitmedim. Hadi insanlar bunu bilmiyor, ama siz demi benim Enes ile karşılaşmadığımı bilmiyorsunuz?' dedi. Ebu Davud devamla şöyle dedi: Bize ulaştığına göre (Ziyâd) yine Enes'ten hadis rivayet etmeye başladı. Ben ve Abdurrahman yanına gittik, yanına gittik 'Tövbe ediyorum' dedi. Sonraları yine Enes'ten nakilde bulunur oldu. Bunun üzerine biz de onu terk ettik."

---

• Müslim Sahîh-i Müslim Mukaddime 76, /25