حَدَّثَنَا مُسَدَّدٌ حَدَّثَنَا يَحْيَى عَنْ سُفْيَانَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْمَلِكِ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الْحَارِثِ حَدَّثَنَا الْعَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ - رضى الله عنه - قَالَ لِلنَّبِىِّ صلى الله عليه وسلم مَا أَغْنَيْتَ عَنْ عَمِّكَ فَإِنَّهُ كَانَ يَحُوطُكَ وَيَغْضَبُ لَكَ . قَالَ « هُوَ فِى ضَحْضَاحٍ مِنْ نَارٍ ، وَلَوْلاَ أَنَا لَكَانَ فِى الدَّرَكِ الأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ » .

Bize Müsedded, ona Yahya, ona Süfyan, ona Abdülmelik, ona da Abdullah b. Haris şöyle rivayet etmiştir: Abbâs b. Abdulmuttalib (ra) Hz. Peygamber'e (sav) “Amcan hakkında (şefaat etmekten) seni alıkoyan şey nedir? Halbuki o seni her zaman saldırılardan korur­ ve senin için düşmanlarına karşı öfkelenirdi” dedi. Bunun üzerine Peygamber (sav) "Ebu Tâlib şimdi topuklarına kadar ateştedir. Eğer ben olmasaydım cehen­nemin dibinde olacaktı" buyurdu.

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Menâkıbü'l-Ensâr 40, 2/24