286 Kayıt Bulundu.
Bize Ömer b. Hafs, ona babası (Hafs b. Gıyas), ona Ameş (Süleyman b. Mihran), ona Müslim (b. Subeyh), ona Mesruk (b. Ecda), ona da Aişe şöyle demiştir: "Rasulullah (sav) yaptığı bir şeyin, insanlar tarafından da yapılmasına izin verdi. Ancak bazı insanlar onu yapmaktan çekindiler ve ona yanaşmadılar. Onların bu halleri Rasulullah'a (sav) ulaşınca, hemen hutbeye çıkıp Allah'a hamd etti ve şöyle buyurdu: 'Bir takım insanlara ne oluyor da benim yapmış olduğum şeyi yapmaktan çekiniyorlar? Allah'a yemin olsun ki ben, onların arasında Allah'ı en iyi bilen ve Allah'tan kormak konusunda da en duyarlı olanıyım.'"
Bize Ahmed b. Sâbit el-Cahderî ve Ebu Ömer Hafs b. Amr, onlara Abdülvehhâb es-Sekafî, ona Eyyûb es-Sahtiyânî, ona da Said b. Cübeyr, Abdullah b. Muğaffel'den naklen şöyle rivayet etmiştir: "Kardeşinin oğlu, (Abdullah'ın) yanı başında oturuyordu da (birden) taş atıverdi! Abdullah da ona, bunu yapmamasını söyledi ve 'Rasulullah (sav) onu yasakladığını ve şöyle dediğini beyan etti: 'O taş, ne bir avı avlar ne de düşmana zarar verir; ancak diş kırıp, göz çıkarır.' Kardeşinin oğlu ise aldırış etmeden yine taş attı. Bunun üzerin Abdullah, 'Sana, Rasulullah'ın (sav) onu yasakladığını söylüyorum! Sen aldırmadan taş atıyorsun! Seninle bir daha konuşmayacağım!' dedi."
Açıklama: Hadisin bütün için bk. M004254.