5557 Kayıt Bulundu.
Giriş
Giriş
Bize Hişam b. Ammar, ona Abdülaziz b. Muhammed ed-Derâverdî, ona Sa'd b. Saîd, ona Amra (bt. Abdurrahman el-Ensariyye), ona da Aişe'nin rivayet ettiğine Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: "Ölünün kemiklerinin kırılması, diriyken kırılması gibidir."
Açıklama: Bu hadis iki şekilde yorumlanmıştır: 1)ölüye saygı gösterilmelidir. 2)ölünün de acı çektiğine işaret vardır. (Avnu'l-Ma'bud Şerhu Sunen-i Ebi Davud)
Bize Abdullah b. Âmir b. Zürâre, ona Şerîk b. Abdullah, ona Simak b. Harb, ona da Câbir bin Semüre şöyle rivayet etmiştir; Hz. Peygamber'in (sav) ashabından bir adam yaralandı. Yara ona büyük bir acı veriyordu. Bunun üzerine , okların demir kısımlarının bulunduğu yere yavaş yavaş giderek bunlarla kendini kesip canına kıydı. Hz. Peygamber (sav) onun (cenaze) namazını kılmadı. Câbir demiştir ki: Peygamber’in (sav) namaz kılmayışı bir te'dib idi.”
Bize Muhammed b. Yahya, ona İshak b. Muhammed el-Fevrî, ona Abdullah b. Ömer, ona İbrahim b. Muhammed b. Abdullah b. Cahş, ona babası (Muhammed b. Abdullah), ona Hamne bt. Cahş şöyle rivayet etmiştir: Kendisine (Hamne bt. Cahş) 'Kardeşin öldürüldü' denildi. 'Allah ona rahmet etsin, innâ lillah ve innâ ileyhi râciûn (Allah'tan geldik, Allah'a döneceğiz)' dedi. Arkadan 'Kocan öldürüldü' denildi. Bu defa ise 'Vah benim dertli başım!' dedi. Bunun üzerine Rasulullah (sav), "Kadının kocasına karşı öyle bir sevgisi vardır ki, bu, bir başka şeyi için olmaz." buyurdular.
Bize Ali b. Muhammed ve Veki'; (T) Bize Muhammed b. Beşşar, ona Yahya b. Said ve Abdurrahman, onlara Süfyan, ona Zübeyd, ona İbrahim, ona Mesruk; Bize Ali b. Muhammed ve Ebu Bekir b. Hallad, onlara Veki', ona A'meş, ona Abdullah b. Mürre, ona Mesruk, ona da Abdullah (ra) rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurmuştur: "(Bir musibete uğradığında) Elbiselerini (yaka paça) yırtan, elleri ile yanaklarına vuran ve cahiliye adeti olarak (ölümü ve helaki isteyen sözlerle) bağırıp çağıranlar bizden değildir."
Bize Ebu Bekir b. Ebu Şeybe ve Ali b. Muhammed, onlara Ebu Muaviye, ona A’meş, ona Şakîk, ona da Ümmü Seleme’nin rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: “Hasta veya ölünün yanında bulunduğunuz zaman hayır söyleyiniz. Çünkü melekler sizin söylediklerinize amin derler.” Ebu Seleme vefat ettiği zaman, Peygamber’e (sav) geldim ve “Ya Rasulallah! (Kocam) Ebu Seleme öldü.” dedim. O (Hz. Peygamber) bana; “Allah'ım! Beni ve onu bağışla! Onun arkasından bana güzel bir halef (eş) ver, diye dua et.” dedi. Ben (bunu) yaptım. Allah (cc) da bana ondan daha hayırlı bir eş verdi, (ki) o, Muhammed Rasulullah’tır (sav).
Bize Ali b. Muhammed ve Veki'; (T) Bize Muhammed b. Beşşar, ona Yahya b. Said ve Abdurrahman, onlara Süfyan, ona Zübeyd, ona İbrahim, ona Mesruk; Bize Ali b. Muhammed ve Ebu Bekir b. Hallad, onlara Veki', ona A'meş, ona Abdullah b. Mürre, ona Mesruk, ona da Abdullah (ra) rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurmuştur: "(Bir musibete uğradığında) Elbiselerini (yaka paça) yırtan, elleri ile yanaklarına vuran ve cahiliye adeti olarak (ölümü ve helaki isteyen sözlerle) bağırıp çağıranlar bizden değildir."
Bize Süveyd b. Sa'd, ona Yahya b. Süleym, ona İbn Huseym, ona Şehr b. Havşeb, ona da Esma bt. Yezid şöyle rivayet etmiştir: Oğlu İbrahim öldüğü zaman Rasulullah (sav) ağladı. Ona (sav) taziyede bulunan kimse -ya Ebu Bekir ya da Ömer- 'Ya Rasulullah (sav) Allah'ın hakkını tazim etmeye en çok hak sahibi olan kimse sensin!' dedi. Bunun üzerine Rasulullah (sav): "Göz yaşarır, kalp üzülür. Biz Rabbimizin kızmasına sebep olacak söz söylemeyiz." (Devamla, oğlu İbrahim'e hitaben şöyle dedi) "Eğer ölüm doğru bir vaad ve herkesi kapsayan genel bir takdir olmasaydı ve arkada kalanlar da önden gidene hiç kavuşmayacak olsaydı ey İbrahim, biz şu anda duyduğumuzdan çok daha büyük bir üzüntü içinde olurduk. Biz gerçekten senin için çok üzgünüz."