6745 Kayıt Bulundu.
Giriş
Giriş
Bize Muhammed b. el-Alâ, ona Zeyd b. el-Hubbab, ona Osman b. Affan'ın azatlısı Süleyman b. Kinane, ona Abdullah b. Ebu Süfyan, ona da Adî b. Sabit rivayet etmiştir: "Rasulullah (sav) Medîne'yi, her taraftan birer berîd olmak üzere tayin etti. Oranın ağaçları kesilemez, yaprakları da silkelenmez. Ancak bir insanın devesine götüreceği zaruri yiyecek miktarı müstesnâ!"
Açıklama: Berîd, 12 mil gelen bir uzunluk ölçüsüdür. Bu da Medine'nin harem bölgesini sınırlarını tayin etmektedir.
Bize Muhammed b. Kesir, ona Süfyan, ona el-A'meş, ona İbrahim et-Teymî, ona babası, ona da Hz. Ali (ra) rivayet etmiştir: Biz Rasulullah'tan (sav) sadece Kur'an ile şu sahifede bulunanları yazdık. Rasulullah (sav) şöyle buyurdu: "Medîne, Âir'den Sevr’e kadar haremdir. Kim orada bir bid'at işler veya bid'at işleyen birini himâye ederse, Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun üzerine olsun! Ondan ne tövbe ne de fidye kabul edilir! Müslümanların zimmeti birdir; Müslümanların en düşüğü de o zimmet hakkına sahiptir. Kim, bir Müslüman’ın verdiği emânı bozarsa, Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun üzerine olsun! Ondan ne tövbe ne de fidye kabul edilir. Kendisini âzâd edenlerin izni olmaksızın kim bir kavmi kendine veli (efendi) ittihaz ederse, Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun üzerine olsun! Kıyamet günü ondan ne tövbe ne de fidye kabul edilir!"
Açıklama: Âir dağı, Medîne’nin güzey cihetinde bulunan bir dağ adıdır. Sevr ise, Uhud’un gerisinde bulunan küçük bir tepedir. Medîne haremi, işte bu iki dağ arasında kalan bölgedir. Doğu batı cihetinde ise, her iki tarafta bulunan iki taşlık bölge sınırı oluşturmaktadır. “Müslümanların zimmeti”nden maksat, gayri müslimlere verdikleri emân ve güvencedir. Bu hadîste kölenin velâyet hakkından söz edilmektedir. Velâ hakkı; âzâd edenin, âzâd ettiği köleye mirasçı olma hakkıdır. Bu hak, doğrudan doğruya âzâd edene aittir. Köleye mirasçı olma hakkı anlamına gelen velâ, ancak köleyi âzâd etmek suretiyle kazanılabilir. Bir anlamda köleyi âzâd etmek suretiyle yapılan iyiliğin karşılığı gibidir. Velâ hakkı, alınıp satılan bir şey olmadığı gibi, bizzat kölenin de o hakkı istediği birine devretmesi helâl değildir. Çünkü her şeyden önce bu, kendisine iyilikte bulunan birinin hakkını yemek anlamına gelir. Velâ, bir anlamda nesep gibidir; bir insan nesebini babasından başkasına devredemeyeceği gibi, velâ hakkını da kendisini âzâd edenden başkasına devretmesi helâl olmaz. Hadîste, bir kölenin velâyet hakkını, kendisini âzâd edenlerden başkasına devredemeyeceğini ifâde edilmektedir. Hadîste yer alan “izin almaksızın” ifâdesi, sanki izin alınırsa bunun câiz olduğu anlamını doğurmaktadır. Bazı İslâm hukukçuları da bunu kabul ederler. Ancak İslâm hukukçularının büyük çoğunluğu, izin verilse bile, kölenin velâyet hakkını başkalarına devrini câiz görmezler. Buradaki “izin almaksızın” ifâdesini ihtirazî bir kayıt değil, vukûî bir durum olarak kabul ederler. Yani köleler bu işi ekseriyetle izin almak suretiyle yaptıkları için bu ifâde kullanılmıştır. Dolayısıyla burada mefhûm-u muhâlif geçerli değildir.
Bize Ebu Seleme, ona Cerîr b. Hazim, ona Ya'la b. Hakim, ona Süleyman b. Ebu Abdullah rivayet etmiştir: Rasulullah'ın (sav) harem kıldığı Medine Harem'inde avlanan bir adamı, Sa'd b. Ebu Vakkas’ın yakalayıp üzerindeki elbisesini aldığını gördüm. Adamın sahipleri Sa'd'a gelip kendisiyle konuştular. Sa’'d şöyle söyledi: Muhakkak ki bu Harem bölgesini Rasulullah (sav) haram kıldı ve "kim burada avlanan birini yakalarsa, üzerindeki eşyasını alsın!" buyurdu. Dolayısıyla Allah Rasulü'nün bana ikram ettiği bir nimeti size geri veremem! Ama isterseniz onun değerini vereyim.
Açıklama: Sa’d b. Ebu Vakkas ve bazı sahabeler, Medine hareminde yasaklanan bir fiili işleyen bir kişinin, üzerindeki eşyasının ceza olarak alınması gerektiği görüşündedirler. Bu rivayet de onların delilidir. Bu kişilere, Mekke haremi için olduğu gibi ceza verilip verilmeyeceği konusunda İslâm hukukçuları farklı görüşlere sahiptirler. Bir kısmı ceza yoktur derken, diğer bir kısmı da ceza verilmesi gerektiğini söyler. Ceza verilmesi gerektiği görüşünde olanlar da bu cezanın şekli konusunda ikiye ayrılırlar. Bir kısmına göre, hadiste ifade edildiği gibi üzerindeki elbisesi alınır. Cumhura göre ise, savaşta öldürülen kişinin üzerindeki mallar gibi muamele görür, yani atı, silahı ve nafakası alınır. Alınan bu malın sarf yerleri konusunda da farklı görüşler vardır. Bir görüşe göre alanın malı olur. İkincisine göre Medine'nin fakirlerine dağıtılır. Üçüncü görüşe göre de hazineye verilir.
Bize Müsedded, ona Süfyan, ona ez-Zührî, ona Saîd b. el-Müseyyeb, ona da Ebu Hureyre (ra), Rasulullah'ın (sav) şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir: "Şu üç mescitten başkasına yolculuk edilmez. Mescid-i Haram, benim Mescidim ve Mescid-i Aksâ."
Bize İbnu'l-Müsenna, ona Abdussamed, ona Hemmâm, ona Katade, ona Ebu Hassan, ona da Hz. Ali'nin (ra) rivayet ettiğine göre, Hz. Peygamber (Medine'nin harem kılınması) olayı hakkında şöyle buyurmuştur: "Medine'nin yaş otu kesilmez, avı ürkütülmez, kayıp malı da onu ilân edecek olandan başkası alamaz. Orada bir insanın savaş için silah taşıması ve oradan ağaç kesmesi uygun değildir. Yalnız insan orada devesini otlatabilir."
Bize Osman b. Ebu Şeybe, ona Yezid b. Harun, ona İbn Ebu Zi'b, ona Salih Mevlâ et-Tev'eme, ona da Sa'd'ın azatlısı rivayet etmiştir: Sa'd (ra), Medine'deki kölelerden bazılarının, Medine'deki bazı ağaçları kestiklerini görmüş, hemen üzerlerindeki eşyalarını almış ve sahiplerine de şöyle demiş: Ben Rasulullah'ın (sav), Medine'deki ağaçlardan herhangi birini kesmeyi yasakladığını ve "kim onlardan birini keserse, onun malı kendisini yakalayanındır," dediğini işittim.
Bize Muhammed b. Hafs Ebu Abdurrahman Kattan, ona Muhammed b. Halid, ona Hârice b. Haris el-Cüheni, ona babası, ona da Cabir b. Abdullah'ın (ra) rivayet ettiğine göre Rasulullah (sav) şöyle buyurmuştur: "Rasulullah'ın (sav) sınırlarını belirlediği korunun ağaçları kesilmez, yaprakları silkelenmez. Ancak yapraklarına yumuşak bir şekilde vurulabilir."
Bize Müsedded, ona da Yahya; (T) Bize Osman b. Ebu Şeybe, ona İbn Nümeyr, ona Ubeydullah, ona Nafi', ona da İbn Ömer (ra) rivayet etmiştir: "Rasulullah (sav) bazen yaya, bazen de binitli olarak Kubâ'ya gelirdi." [İbn Nümeyr (bu hadisi rivayet ederken) orada iki rekât namaz kılardı cümlesini de ilâve etti.]
Bize el-Ka'neb, ona Malik, ona Nafi', ona da Abdullah b. Ömer (ra) rivayet etmiştir: "Rasulullah (sav) Zülhuleyfe'deki Bathâ mevkiinde devesini çöktürdü ve orada namaz kıldı." [Nafi' der ki: Bunu Abdullah b. Ömer de yapardı.]
Bize Hamid b. Yahya, ona Muhammed b. Maîn el-Medînî, ona Davud b. Halid, ona Rabî'a b. Ebu Abdurrahman, ona Rabî'a b. el-Hüdeyr şöyle rivayet etti: Ben Talha b. Ubeydullah'ın (ra), Rasulullah'tan (sav) tek bir hadisten başka bir rivayetini işitmedim. sallallahu aleyhi ve sellem'den bir hadisten başka hadis rivayet ederken işitmedim. Ravi (Rabî'a b. Ebu Abdurrahman) dedi ki: (Ben Rabia b. el-Hüdeyr'e); O hadis nedir? diye sordum, şu cevabı verdi: Talha b. Ubeydullah dedi ki: Bir gün şehitlerin mezarlarını ziyaret düşüncesiyle Rasulullah'la (sav) birlikte yola çıkmıştık. Vâkım taşlığına çıkıp sonra oradan aşağıya indiğimizde, yolun dönemecinde mezarlar gördük: Ey Allah'ın Rasulü! Kardeşlerimizin mezarları bunlar mı? diye sorduk. "Bunlar, dostlarımızın mezarlarıdır" dedi. Sonra şehitlerin mezarlarına vardığımızda; "İşte kardeşlerimizin mezarları bunlardır," buyurdu.